آموزش نواختن تنبور

در تنبور نوازی از پنج انگشت هر دست استفاده می شود.

در شیوة معمول نوازندگی ، هر یک از انگشتان دست چپ روی یک خانه ،
چهار انگشت پیاپی روی نیم پرده ،
شست بین انگشت نشان و انگشت بزرگتر می نشیند
و از انگشت شست برای سیمِ بم استفاده می شود.

تنبورنوازی با مهارت ، در نواختن ساز به صورت «افقی » نیست ،
بلکه با نواختن دقیق و ماهرانة آرایه های صوتی ، صدادهی شفاف و سلاست
جملات همراه با آرامش ، و بدون کشش عضلانی و عصبی
و با دستیابی به تمرکز که نوازنده در طی آموزشهای هنری و معنوی به دست آورده ، معنی می شود.

مشخصترین عوامل فنی در اجرا عبارت اند از:
ضرب قوی با چهار انگشت ، شُرِّ طولانی ، شُرِّ ساده و نیز ضربات خاصی که گاه بعضی نوازندگان از مکاتب دیگر موسیقی ایرانی ، مثل دو تارنوازی یا سه تارنوازی ، اخذ می کنند.
در شیوة استاد نورعلی الهی این تأثیرپذیریها از موسیقی اصیل شهری شنیده می شود
ولی در شیوة استادان دیگر، نظیر سیدامراللّه شاه ابراهیمی، سیدخلیل عالی نژاد و علی اکبر مرادی ،
خصوصیات اصلی و قدیمی سنّت تنبورنوازی حتی الامکان حفظ می گردد.
در برخی اجراهای موسیقی شهری ، گروه نوازی تنبور به صورت تک صدا دیده می شود
که جدید و گونه ای بدعت گذاری است
و به هر حال با سنّت اصلی و هنری تنبورنوازی ، که مبتنی بر تک نوازی و بدیهه سرایی خلاق است ، تفاوت و حتی تضاد دارد .

آموزشگاه موسیقی

ضبط مقامهای موسیقی تنبور بیش از سه دهه قدمت ندارد
و بسیاری از «مقامهای مقدّس » تا ابتدای هزارة سوم میلادی حق خروج از خانقاه و ضبط را نداشتند.

مهمترین این صفحه ها عبارت اند از :
مسیر عشق الاهی ، حماسه ای روحانی از استاد الهی ، موسیقی کُردی ایران که بترتیب در ۱۹۹۷، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۱ در پاریس ضبط شده اند .

تنبور باستانی مشخصاتی به این ترتیب داشته است :

۱_سازی رشته ای

۲_نواختن با ناخن یا سه انگشت دست راست

۳_در آغاز یک تار یا یک رشته داشته است

۴_ تنبور دو نوع بوده یک نوع که پرده یا دستان میبستند و دیگری بدون پرده بوده است

۵_ شکل ظاهری آن مانند دو تار ( چگور ) بوده است .

۶_بی تردید دارای گوشی و خرک بوده است .